O pazar günü Ayça valizini hazırlamayı unuttuğunu fark etti.Çünkü o gün sınıfça iki günlüğüne Efes Antik Kenti'ne gideceklerdi.Saat daha 09:30'du. Otobüsün kalkmasına 3 saat vardı.Ayça aceleyle elini ve yüzünü yıkadı,kahvaltısını yaptı ve hemen valizini hazırladı.Valizini hazırlaması yarım saat sürmüştü.Daha Ayça'nın iki buçuk saati vardı.Ayça bu süre içerisinde;ilk önce televizyon izledi,sonra kitap okudu.Otobüsün kalkmasına yarım saat kala Ayça annesi ile beraber otobüsün kalkacağı yere gittiler.Ayça Efes Antik Kenti'ne tek başına gidecekti.Çok heyecanlıydı.
Ayça'nın annesi Züleyha Hanım:
-Al bu benim eski telefonum.Yolculukta kullanırsın,dedi.
Ayça:
-Teşekkür ederim anne,dedi.
Otobüsün kalmasına çok az kalmıştı.Ayça heyecanlanmanın yanında korkuyordu da.Çünkü yolculuk yaklaşık 15 saat süren uzun bir yolculuktu.Ayça "Yolculukta kaybolurum" düşüncesine kapılıyordu.Öğretmen herkesi ikişerli sıraya dizdi.Ayça arkadaşı Sıla ile eş olmuştu.Otobüse bindiler ve yolculuk başladı.Daha 3 saatlik bir yol almışlarken mola vermeye karar verdiler.Bir lokantanın önünde durdular.Lokanta çok şirindi.
Ayça'nın öğretmeni Seda Hanım:
-Yemekler gelene kadar lokantada gezinebilirsiniz.Ama lokantanın dışına çıkan birini görürsem;o kişi gezinemez ve benim yanımda oturur,diye tembihledi.
Ayça ile Sıla lokantada gezinmeye başladı.Lokantanın duvarında bir yazı gördüler.Yazıda şöyle yazıyordu: "Kullanılabilecek bisikletleri lütfen arka bahçeye bırakınız".Sıla ve Ayça'nın hiç doğru düzgün bisikletleri olmamıştı.
Ayça:
-Arka bahçeyi çok merak ettim.Gidelim mi,diye sordu.
Sıla:
-Ama öğretmen bizi gitmememiz için tembihledi,dedi.
Ayça:
-Öğretmen bu tarafa bakmıyor ki,dedi.
Sıla:
-Tamam o zaman,dedi.
Sıla ve Ayça arka bahçeye gittiler.Bisikletler gerçekten güzeldi.Tam arka bahçeden ayrılacakken,çok şirin bir kedi gördüler.Kediyi takip etmeye karar verdiler.O sırada yemekler gelmişti.Seda Hanım sayım yaptı.Fakat iki kişi eksikti;Ayça ve Sıla!Seda Hanım çok telaşlanmıştı.
Ayça ve Sıla hala kediyi takip ediyordu.Kedi onları lokantadan çok uzak bir yere götürmüştü.Ayça bir an durdu ve:
-Lokanta nerede, diye sordu.
Sıla:
-Ben de bilmiyorum,dedi.
Ayça'nın korktuğu başına gelmişti.Yani kaybolmuşlardı.O anda Ayça'nın aklına telefondaki navigasyon geldi.Navigasyon ile lokantayı kolayca bulabilirlerdi.
Ayça:
-Sıla,lokantanın adını hatırlıyorsan söyler misin,diye sordu.
Sıla:
-Lokantanın adı Mistat'dı. Neden sordun ki,dedi.
Ayça:
-Çünkü;telefonumdan navigasyonu açacağım,bu şekilde öğretmenimizin yanına gidebileceğiz,dedi.
Ayça telefondan navigasyonu açtı.Arama yerine "Mistat" yazdı.Navigasyonun gösterdiği yolu takip ettiler.Ve lokantaya ulaştılar.
Seda Hanım:
-Siz nerelerdeydiniz?Sizi göremeyince çok korktum,dedi.
Ayça olanları anlattı.Yaptıklarından çok utandılar.
Seda Hanım:
-Teknoloji olmasa siz buraya gelemezdiniz.İyi ki navigasyon diye bir uygulama var,dedi.
Ayça ve Sıla öğretmenlerinin sözünden çıkmayacaklarına söz verdiler ve teknolojinin olmadığı zamanlarda insanların nasıl yaşadığını düşünmeye başladılar...

OKUDUĞUNUZ İÇİN
TEŞEKKÜRLER!!