YAMAN’IN BAĞIMLILIĞI

                   Yaman adında bir çocuk vardı. 10 yaşında ve dördüncü sınıfa

gidiyordu. Çalışkan bir çocuktu ama aynı zamanda teknoloji bağımlısıydı.

                  Annesi Eda Hanım ona bu nedenle çok kızıyordu. Yaman her zaman

 “Söz. Bir daha televizyona uzun süre bakmayacağım” diyordu. Ama her

seferinde de sözünü tutmuyordu. Aslında kendisi de bir teknoloji bağımlısı

olduğunu kabul ediyordu. Ama yine de kendini durduramıyordu.

                  Bazen televizyon veya tablete bakmaktan ödevlerini ya da yapması gereken işleri erteliyor, “Bir sonraki gün yaparım” diye düşünerek kendini

 tekrar oyuna veriyordu.

                 Bir pazartesi günü Yaman okuldan geldiğinde, hemen okul çantasını, montunu ve beslenme çantasını yere atarak odasına koştu. Çünkü arkadaşları, oynadıkları oyuna güncelleme geldiğini söylemişti. Yaman çok heyecanlıydı. Heyecanından Eda Hanım’ın “Hadi Yaman yemek vakti.” dediğini bile duymamıştı. Oysa ki annesiyle bu konuyu konuşmuşlardı. Eda Hanım Yaman’a “Yaman, oyuna güncelleme geldiğinde kendini oyuna o kadar çok kaptırıyorsun ki beni duymuyorsun. Sorumluluklarını yerine getirmeden oyun oynamaman konusunda bir anlaşma yapalım, ” demişti. Ama Yaman bu sözleri önemsememişti. Annesinin bu sözleri unuttuğunu düşünüyordu. Ama annesi yaptıkları anlaşmayı unutmamıştı.

 Eda Hanım:
   -Yaman, konuştuklarımızı unuttum mu sandın? Hadi artık gel de yemeğini ye.

 Sonra oyununu oynarsın, dedi.

 Yaman:

   -Of anne! Biraz oynasam ne olur yani? Lütfen, dedi.

 Eda Hanım:

   -Olmaz Yaman. Artık kararlıyım. Hem senin yarın sınavın var. Yemeğini yerken

 sınav çalışırsın. Olur mu, dedi.

 Yaman:

   -Ama anne, oyundaki güncellemeye bakacağım sadece. Arkadaşlarımla sadece

 bir tur oynasam olmaz mı? Lütfen, dedi.

 Eda Hanım:

   -Olur. Ama yemeğini yedikten sonra, dedi bıkkınlıkla.

 Yaman:

   -Oleeeeeeey! Hızlıca yemeğimi yerim ben de, dedi mutlulukla.

   Yaman hızlıca yemeğini yiyip bilgisayarın başına oturdu. Annesini kandırmıştı.

 Bir tur için izin almış olsa da, arkadaşlarıyla birkaç tur oyun oynayacaktı. Aslında sınavlarına çalışmak ve sınavlarda başarılı olmak istiyordu. Ama yine de “Aman çalışsam ne olacak çalışmasam ne olacak. Boş ver .” deyip kendini rahatlatıyordu. Yine kendini oyuna kaptırdı. Kaç tur oyun oynadığını kendisi de bilmiyordu.

 Doğruyu söylemek gerekirse Yaman’ın dünyadan bile haberi yoktu. Tek bildiği annesinin bir tur oyundan daha fazla tur oyun oynamasını anlamasıydı. Çünkü

 annesi etrafta dolaşıp söyleniyordu. Sonra Eda Hanım salona girdi ve modemin kapatma tuşuna bastı ve evin interneti anında kesildi.

 Oyunu yarıda kapanan Yaman:

   -Anne neden interneti kestin? Tam da oyunun ortasındaydım, dedi hüzünle.

 Eda Hanım:

   -İlk önce sınava çalış. Sonra oyununu oynarsın. Tamam mı, dedi kararlılıkla.

 Yaman:

   -Tamam anneciğim, dedi sinsice. 

           Yaman annesi gidinceye kadar test sorusu çözüyormuş gibi yaptı. Annesi yatmaya gidince modemi açıp oyununu kaldığı yerden devam etti. Gece saat

 birde internet bir anda kesildi. Yaman “Of . İnternet bu saatte mi kesilir? Ben yatayım bari.” diye düşündü. Yatağına girdi. Ama gözünün önünden oynadığ

 oyunun görüntüleri geçmekteydi. Bir türlü uyuyamadı. Çok geç saatlere doğru Yaman zar zor uyuyabildi.

          Yaman sabah uyandığında saat 09:45’di. Sınav ise saat ondaydı. Yaman’ın

çok hızlı davranması gerekiyordu. Hızlıca kahvaltısını yapıp hazırlandı. Saat

09:55’di. Yani sınava beş dakika vardı! Yaman okula doğru son sürat koştu.

 Ama okula geldiğinde onu on geçiyordu. Yaman sınava geç kalmıştı. Artık sınava girmenin pek bir anlamı yoktu.

            Sınava geç kalmasının nedeninin oyun oynamak olduğunu Yaman çok iyi biliyordu. Artık süreli oyun oynayacaktı. Ve ayrıca sadece hafta sonları oyun oynayacaktı. Ama hafta sonu oynadığı oyun süresi de bir saati aşmayacaktı.

            Artık Yaman kendi koyduğu kuralara uyuyor…

OKUDUĞUNUZ İÇİN TEŞEKKÜRLER…

                        Nehir Çilingir

                   4-B