ARKADAŞLIK

      Defne, çok iyimser bir kızdı. Melek adında da bir arkadaşı vardı. Defne, Melek’le daha geçen sene tanışmıştı.Şu anda altıncı sınıfa gidiyorlardı. Defne’nin, Ali ve Deniz adında iki arkadaşı daha vardı.
   Defne, Melek’i tanımadan önce sürekli Ali ve Deniz ile takılıyordu. Hep birlikte oyun oynarlardı, hep birlikte ders çalışırlardı, hatta yaz tatilini bile hep birlikte geçirirlerdi. Ali, Deniz ve Defne’nin anneleri kreş arkadaşıydı. Bu yüzden de üçü de birbirini bebekliklerinden beri tanıyorlardı. Ama Defne bu aralar hiç Ali ve Deniz’le takılmıyordu. Melek’i tanıdığından beri hep Melek’le oyun oynuyordu.

     Her zamanki gibi Defne yine okula Melek’le geliyordu. Ali ve Deniz de birlikte gidiyorlardı.
      Ali bir anda:

   —Farkında mısın bilmiyorum da, Defne bu aralar hep şu Melek’le takılıyor. Hiç bizimle oynamıyor, dedi.          Deniz:

    —Bence Melek’e şu deme. Çok kaba oluyorsun. Sonuçta o da bizim arkadaşımız değil mi?

     Ali:

    —Tamam, özür dilerim. Evet, o da bizim arkadaşımız. Doğru söylüyorsun Deniz. Ama yine de Defne bu aralar hiç bizimle oynamıyor, dedi.
     Deniz:

      —Haklısın. Hep Melek’le sohbet ediyor, dedi.

  Bir hafta sonra Ali ve Deniz yine aynı konuyu konuşuyorlardı. Bunu Defne’ye söylemeye karar verdiler. Defne onlardan özür diledi. O günden sonra hep birlikte oyun oynayıp, hep birlikte ders çalıştılar. Yaz tatilini hep birlikte geçirdiler. Hep en yakın arkadaşlar olarak kaldılar.

NİSANUR AYDIN
4/B